راجر رابینسون: شاعران می توانند آسیب ها را ترجمه نمایند - مجله وبلاگ فروش

در بیانیه ای که برای نشریه نقد شعر نوشتید گفتید: کار شاعر این است که ناگفتنی ها را روی کاغذ بیاورد...

شاعران برای پول به شعر نمی پردازند، آنها برای انجام وظیفه و از روی علاقه این کار را می نمایند -من این طور حس می کنم. شاعران می توانند به قلب و ذهن دست پیدا نمایند؛ می توانند آسیب ها را به چیزی که مردم بتوانند با آن روبرو شوند ترجمه نمایند. گاهی این کار هزینه ای برای شاعر دارد، زیرا باید چهره به چهره با آسیب روبه رو گردد و بعد اجازه دهد دیگران در امنیت بیشتری آن آسیب را تاب آورند. به همین دلیل است که شعر می نویسم. شعرها ماشین های همدلی اند.

شما درباره آسیب هایی که در طول تاریخ رخ داده صحبت می کنید.

اگر به تاریخ مردمان سیاه پوست و اقلیت هایی که استعمار را تجربه نموده اند نگاه کنید، می بینید که درد و رنج بسیاری متحمل شده اند، آن درد از کتاب های تاریخ ناپدید شده، اما هنوز وجود دارد، حتا با وجود آنکه مردم زیاد درباره اش حرف نمی زنند. من پسرم را نمی زنم، اما از خانواده ای می آیم که بچه هایشان را می زدند. مردم فراموش می نمایند که از کجا شروع شد، اما از برده داری بود. می توانید ریشه های آسیب را فراموش کنید و آن را همچنان به نسل های بعدی انتقال دهید. من باید این چرخه را می شکستم.

شعر مراقب باش در یک بهشت قابل حمل پس از مرگ جرج فلوید (وقتی پلیس زانو روی گلویت می گذارد/ممکن است زنده نمانی/تا از خفگی بگویی.) بسیار طنین انداز شد.

من این شعر را پس از مرگ راشان چارلز 20 ساله نوشتم که پس از تعقیب و بازداشت توسط پلیس در شرق لندن در سال 2017 از جهان رفت. اعتراضاتی را که پس از آن رخ داد به یاد دارم. مثل جرج فلوید و اعتراضات و آشوب هایی که الان در حال رخ دادن است. چند سیاه پوست دیگر باید جلوی دوربین کشته شوند قبل از آنکه چیزی تغییر کند؟ در کنار این آسیب کُشنده نژادی یک آسیب جمعی هم وجود دارد؛ کووید-19 دارد سیاه پوستان را بیشتر می کشد، بعد آسیب مالی، و رئیس جمهوری که آشکارا کوشش می نماید یک جنگ نژادی را شروع کند. -پس مردم چه انتظاری دارند؟ مدت هاست که این فشار روی آنهاست. یک دلیل برای این عکس العمل مردم وجود دارد: فشار و ناامیدی از کوشش برای نجات یافتن و زنده ماندن. در زمانه آسیب زایی هستیم. هربار که یک سیاه پوست دیگر می میرد این آسیب سر باز می نماید. من می خواستم تاریخ را مرور کنم و نشان دهم مردم سیاه پوست از اینکه بی ارزش انگاشته می شوند چه احساسی دارند. این کتاب از بسیاری از جهات به طرز وحشتناکی طنین انداز شده. نمی خواهم این طور باشد، اما به نوشتن ادامه می دهم تا زمانی که این طور نباشد.

به تغییر اوضاع امیدوارید؟

تا حدودی امیدوارم اوضاع تغییر کند، اما نژادپرستی سیستمی است که خود را تکثیر می نماید. این بانکداران، میلیونرها یا غول های کامپیوتری نیستند که در این بحران به آنها رجوع می کنیم، این پرستاران، زباله گردها و کارگران سوپرمارکت ها هستند؛ امیدوارم به این افراد اهمیت بیشتری داده گردد. در کتابم به انگلیس نگاه می کنم که پسر شش ساله ام دارد در آن عظیم می گردد. پسر من هنوز زنده است چون یک پرستار اهل هند غربی به نام گریس به او اهمیت داد و وقتی نارس به دنیا آمد به او توجه کرد.

کسب جایزه اونداتجه برایتان چه معنایی دارد؟

این جایزه در صنعت ادبیات به من قدرت بیشتری می بخشد که برایم به معنی انجام کارهای اجتماعی بیشتر است. زمان آن است که نقش شعر را تکمیل کنیم. من اخیرا به شهرت رسیده ام اما 25 سال است که در حال تمرینم. من و دوستم ملیکا بوکر مجموعه نویسندگان آشپزخانه شعر ملیکا را شروع کردیم و من به آن افتخار می کنم. کاری که برای دیده شدن نویسندگان انجام گرفت. می خواهم این فعالیت را ادامه و توسعه بدهم. 12 سال پیش اسپوک لب را هم تاسیس کردم تا فضایی برای نویسندگان چندفرهنگی فراهم بیاورم تا همان طور که بکت می گفت دوباره شکست بخورند، بهتر شکست بخورند.

از چه چیزهایی تاثیر می گیرید؟

من فرم شاعرانه جامع را دوست دارم. طیف وسیعی از موضوعات را می خوانم و به فرم های جهانی نگاه می کنم. تونی موریسون، گابریل گارسیا مارکز و ژوزه ساراماگو تاثیرگذارند. لینتون کوزی جانسون را تحسین می کنم. درک والکات را به خاطر استفاده از فرم انگلیسی و محتوای کارائیبی تحسین می کنم. همچنین به داستان سرایی های آنلاین بسیار خوبی دسترسی دارم.

کدام نویسنده معاصر را تحسین می کنید؟

جیکوب راس نویسنده فوق العاده ای است و به اندازه ای که شایسته اش بود شناخته نشد. برناردین اواریستو را هم تحسین می کنم که 40 سال راه پرزحمت را طی کرد بدون آنکه شناخته گردد و بعد برنده بالاترین صندلی (جایزه بوکر) شد. به آدم هایی علاقه مندم که فکر می نمایند چیزی که می نویسند مهم است و علی رغم آنکه به رسمیت شناخته نشده اند راهشان را ادامه می دهند.

در کودکی چه جور کتاب خوانی بودید؟

پدرم مرا با کتاب های کمیک و بعدتر با داستان های کلاسیک آشنا کرد. تحصیلات سنتی داشتم. در ترینیداد به مدرسه خوبی می رفتم و معلم های سیاه پوست و آسیایی سرمشق خوبی بودند. همواره می دانستم که در نوشتن استعداد دارم.

چه کتاب هایی زندگی تان را تغییر دادند؟

شکسپیر. همه چیز فرو می پاشد (چینوآ آچه به). مروارید جان اشتین بک. ویلیام فاکنر. این کتاب ها

تصوراتم را جلب کردند. یک روز همه دانش آموزان ترینیدادی را مجبور کردند تا درباره یک روز زمستانی بنویسند، که هرگز آن را تجربه ننموده بودیم. آن موقع مجبور بودیم چیزهایی را مطالعه کنیم که ربطی به ما نداشتند. درنتیجه شورای بازرسی کارائیب امتحانات خودشان را به میان آوردند. پیش از آن برنامه درسی مان مشابه انگلیس بود. اما یک دفعه ادبیاتی که می خواندیم درباره خودمان بود. این تغییر عظیمی بود.

چه کتاب هایی روی پاتختی تان دارید؟

اخیرا لوویاتان را خواندم (از فیلیپ هوار) که فوق العاده است. دهان پر خون از تونی موریسون. در خانه رویایی از کارمن ماریا ماچادو هم کتاب بعدی است.

شما خواننده و ترانه سرای گروه کینگ میداس ساوند هستید. لذت شعر و موسیقی چه تفاوت هایی دارد؟

نوشتن بسیار انفرادی است و همدلی و رفاقت موسیقی را دوست دارم. عاشق جهانی صداها هستم. در این کتاب قطعا بیش از هر زمان دیگری به موسیقی اشعار فکر کردم.

آیا روال خاصی برای نوشتن دارید؟

هفته ای دو شعر می نویسم. به نویسندگان تازه کار توصیه می کنم که حس نمایند ماموریتی دارند. بر بازدارنده ها که می تواند اعتماد به نفسِ پایین باشد غلبه نمایند و به هویت خود به عنوان یک هنرمند متعهد باشند.

وبلاگ راضانی: وبلاگ راضانی، یک ورزشکار که به دنبال رستگاری است

کیوسک خبری آشنا: کیوسک خبری آشنا | مجله اخبار روز جهان