سنگ اندازی کرونا پیش پای معلولان! - مجله وبلاگ فروش

به گزارش ایران، در چنین شرایطی و درحالی که بیم ورود نوع هندی کووید نیز می رود، به گواهی آمار میزان رعایت پروتکل های بهداشتی به زیر 60 درصد سقوط نموده، افزایش محدودیت ها و تعطیلی برخی مشاغل و مراکز تنها راه قطع زنجیره ابتلا و رهایی از شرایط کنونی به نظر می رسد. اما همین محدودیت ها که بسیاری دست و پا شکسته رعایت می نمایند زندگی افراد دارای معلولیت را مختل نموده است. آنها که یکی از آسیب پذیرترین اقشار جامعه به شمار می آیند با رعایت محدودیت ها دچار مسائل عدیده ای می شوند و با رعایت نکردن آن جانشان به خطر می افتد.

کرونا یاری به نابینایان را سخت نموده است

مرضیه یکی از همین افراد است. او که با وجود نابینایی از پای ننشسته و در یک مؤسسه فرهنگی فعالیت می نماید، می گوید: با شیوع کرونا و فاصله گذاری اجتماعی مردم کمتر به ما یاری می نمایند. اما با شیوع کرونا انگلیسی، اوضاع بدتر شده است. کمتر کسی علاقه دارد دست یک نابینا را بگیرد. گاهی بیش از 20 دقیقه کنار خیابان می ایستم تا کسی دست مرا بگیرد و از خیابان عبور کنم. هرچند این موضوع ناراحت نماینده است اما من به دیگران حق می دهم که نگران سلامتی خود باشند.

عباس آقا اما مسئله ای دیگر دارد. او باید برای تزریق یکی از داروهایش هر ماه به بیمارستان مراجعه کند چون تزریق این دارو احتیاجمند دستگاه و شرایط خاص است. او می گوید: چند روزی است که به آژانس زنگ می زنم اما ماشین ندارند. با بیمارستان هم تماس گرفتم که پرستار بفرستند اما گفتند هیچ یک از پرستارها خدمات در منزل ارائه نمی دهند.

پدر یکی از معلولین که توانسته با همه دشواری ها در یکی از رشته های ورزشی برای کشور افتخارآفرین باشد، از شرایط بد روحی فرزندش می گوید و اینکه قرنطینه خانگی و محدودیت های اعمال شده، شرایط جسمی و روانی قهرمان را برهم زده است. او می گوید: روز گذشته مجبور شدم به صورت مخفیانه فرزندم را به باشگاه ببرم. دو نفری تمرین کردیم و بازگشتیم. همین تمرین مخفیانه حال او را بهتر کرد. او تأکید می نماید برای جلوگیری از افت شرایط جسمی پسرش این کار را تکرار خواهد نمود.مریم خانم اما همسر یک معلول ضایعه نخاعی است. شیوع کرونا او را خانه نشین نموده درحالی که هزینه ها بیداد می نماید. او می گوید: هر روز یکی از بچه ها به ما سر می زد و در جابه جا کردن پدرشان مرا یاری می کرد. به دلیل شیوع کرونا و ترس از انتقال بیماری، بچه ها کمتر به ما سر می زنند. همین باعث شد همسرم دچار زخم بستر گردد. هزینه پانسمان زخم بستر هر بار 500 هزار تومان بود که باید روزانه انجام می شد. برخی روزها هم مجبور بودیم در طول روز دوبار اینکار را انجام دهیم. خدا را شکر می کنم که همسرم از این اتفاق جان سالم به در برد و بهبود یافت.

کرونا جان معلولین را تهدید می نماید

محمد نوری مدیر دفتر فرهنگ معلولین معتقد است، در دوران همه گیری و اعمال محدودیت ها افراد دارای معلولیت بیش از سایر اقشار جامعه دچار آسیب شده اند.

او می گوید: متأسفانه تعداد مرگ و میر در این گروه از جامعه افزایش یافته است. آماری که مسئولین بهزیستی ارائه می دهند مربوط به افرادی است که در مراکز بهزیستی نگهداری می شوند در حالی که تعداد زیادی از معلولین در خانه ها و در میان اعضای خانواده خود زندگی می نمایند و از تزریق واکسن بی بهره مانده اند. او می افزاید: هنگامی که جامعه براثر شیوع بیماری ضعیف می گردد، این ضعف و حتی ناکارآمدی بر زندگی معلولین اثرمی گذارد چون بیشتر این افراد از سوی مردم و نهادهای مردمی نگهداری و راهنمایی می شوند. در حقیقت در شرایط محدودیت و قرنطینه خانگی افراد دارای معلولیت از تردد گرفته تا امکان استفاده از پرستار و درمانگر در خانه با مسائل عدیده ای روبرو شده اند.

از ترس کرونا حبس شده ایم

علی ضرابی، رئیس هیأت مدیره مرکز حمایت از معلولین ضایعه نخاعی ایران نیز بر افزایش مسائل افراد دارای معلولیت تأکید می نماید و می گوید: عدم دسترسی به امکانات درمانی، توانبخشی و بهداشتی به دلیل شیوع ویروس کرونا و اعمال محدودیت ها، سلامت جسم و روان معلولین را به مخاطره انداخته است. افرادی که قبل از شیوع بیماری هم به دلیل نامناسب بودن مبلمان شهری، سیستم حمل و نقل و به طورکلی نامناسب بودن برخی زیرساخت ها از حقوق خود محروم می شدند در شرایط کرونا و به واسطه تعطیلی یا نیمه وقت بودن مراکز توانبخشی و عدم حضور در اجتماعات بشدت آسیب پذیر شده اند و به زندانیان در خانه تبدیل شده اند.

ضرابی ادامه می دهد: این روزها افراد دارای معلولیت و خصوصاً معلولین ضایعه نخاعی که اغلب سرپرست خانوار و وابسته به درآمدهای دریافتی از سازمان بهزیستی هستند، با مسائل معیشتی بسیاری روبرو هستند. در بهترین شرایط معلولین ضایعه نخاعی بیشترین درآمد را از سازمان بهزیستی دارند که کل این مبلغ با جمع حق پرستاری و حق بهداشتی و مستمری حدود 800 تا 900 هزار تومان به صورت ماهانه خواهد بود. این درحالی است که طی 3 سال گذشته هزینه های این افراد بین 6 تا ده برابر افزایش یافته است. از این رو یکی از اساسی ترین مطالبات ما اجرای درست قانون حمایت از معلولان است. در حال حاضر این قانون به صورت قطره چکانی اجرا می گردد. بودجه اختصاص یافته برای اجرای این قانون 1700 میلیارد تومان است که البته نسبت به سال گذشته 400 میلیارد تومان افزایش یافته است. اما بودجه تخمین زده شده برای انجام اقدامی اثرگذار،

38 هزار میلیارد تومان بوده است. با توجه به تورم 41 درصدی که سازمان آمار اعلام نموده است می توان گفت که سال جاری در بودجه پسرفت هم داشته ایم. قانون جامع ماده 27 شرح می دهد حق معیشت معلولین باید مطابق حقوقی که وزارت کار برای کارگران درنظر گرفته، پرداخت گردد. اما این حق معیشت برای 90 تا 120 هزار نفر و بین 300 تا 460 هزار تومان، سه ماه یک بار پرداخت می گردد. این گروه از جامعه باید به عنوان شهروندان درجه یک محسوب شوند و از حقوق یکسان برخوردار باشند.

اجتناب از دریافت خدمات توانبخشی درشرایط کرونایی

محمد کمالی عضو هیأت علمی دانشگاه علوم پزشکی ایران هم بر این باور است که بحران کرونا افراد دارای معلولیت را با مسائل مضاعفی روبرو نموده است.معاون سابق توانبخشی بهزیستی می گوید: اشتغال افراد دارای معلولیت و حتی تأمین مستمری ها علی رغم افزایش های اعمال شده، یکی از اصلی ترین مسائل افراد دارای معلولیت است که مستقل زندگی می نمایند. به عنوان مثال در بیشتر جوامعی که با مشکل اشتغال روبه رو هستند نسبت افراد دارای معلولیت درگیر مشکل اشتغال، دو برابر و حتی سه برابر افراد عادی است. از سوی دیگر در کشور زیرساخت های مناسب برای امکان دسترسی و تأمین احتیاجهای این گروه از جامعه وجود ندارد. برای مثال چون خطر ابتلا به بیماری کرونا برای این گروه بیشتر از سایرین است، استفاده از سرویس های حمل و نقل عمومی می تواند تهدیدی برای سلامتشان باشد و استفاده از سرویس حمل و نقل خصوصی هم مسائلی نظیر افزایش هزینه ها و حتی سرویس ندادن به فرد معلول را در پی دارد.

او می افزاید: با شیوع کرونا افراد دارای معلولیت که از امکانات بهداشتی و توانبخشی استفاده می کردند با محدودیت بیشتری روبرو شدند. برای مثال در جلسات گفتاردرمانی و کاردرمانی که احتیاجمند ارتباط دوطرفه است، با توجه به نزدیکی زیاد درمانگر با بیمار امکان انتقال بیماری وجود دارد. از این رو برخی از خانواده ها از دریافت برنامه توانبخشی اجتناب می نمایند. گاهی هم این درمانگران هستند که از بیم جان خدمات مذکور را ارائه نمی دهند. ترس از ابتلا به بیماری باعث شده فعالیت های این گروه ازجامعه در شرایط فعلی نسبت به زمان قبل از شیوع بیماری کرونا بسیار محدود گردد و حتی شاید اصلاً فعالیتی صورت نگیرد.

عضو هیأت علمی دانشگاه علوم پزشکی ایران با اشاره به فضای مجازی می گوید: در حال حاضر برای حفظ سلامتی افراد جامعه بسیاری از آموزش ها آنلاین شده است حتی خرید و فروش اقلام هم عمدتاً به صورت آنلاین صورت می گیرد که این امر باعث شده افراد دارای معلولیت با مسائلی روبرو شوند.

او تأکید می نماید: تأمین وسایل بهداشتی توانبخشی هم در دوران شیوع کرونا سخت تر شده است. در تحقیقی که در فروردین سال گذشته انجام دادیم 70 درصد از افراد جوابگو در جمعیت 1400 نفره از وسایل یاری توانبخشی و تجهیزات توانبخشی استفاده می کردند. این رقم بالایی است و حالا که شرایط کرونایی بر تأمین آن سایه انداخته معلولین با مسائل جدی روبرو شده اند.

کمالی می افزاید: از یک میلیون و 600هزار نفری که تحت پوشش بهزیستی هستند چیزی قریب به 51 هزار نفر در مراکز شبانه روزی بهزیستی نگهداری می شوند. در زمینه تأمین واکسن برای این افراد اقدام شده اما برای مجموعه بزرگ یک میلیون و پانصد هزار نفری که در خانواده ها زندگی می نمایند هنوز اقدامی صورت نگرفته است. سازمان بهزیستی در زمینه کنترل کرونا در مراکز پیروز بوده و تعداد فوتی ها قابل تأمل است اما در خصوص افرادی که در خانه ها هستند اطلاعاتی در دست نیست و تعیین نیست چه تعداد از آنها دچار کرونا شده اند و چه تعدادی براثر این بیماری جان خود را از دست داده اند.

او با اشاره به راه حلهای کاهش تعداد مبتلایان اظهار می نماید: اولین اقدام آموزش و مطلع سازی نسبت به خطرات بیماری کرونا و رعایت پروتکل های بهداشتی است. مثلاً ماسک که بر استفاده از آن تأکید بسیاری شده در حوزه ناشنوایان، ارتباطات را دچار مشکل می نماید. استفاده از ماسک برای بچه ها و نوجوانانی که ناتوانی هوشی یا کم توانی ذهنی دارند وطیف اوتیسم بسیار سخت است. نکته دوم تأمین امکانات مورد احتیاج از طرف سازمان بهزیستی و ارتباط با این افراد است. تا جایی که اطلاع دارم ایده هایی برای یاری وجود داشته و مستمری هم افزایش یافته است اما حد مستمری آنقدری نیست که بتواند مسائل این افراد را برطرف کند به هر حال یک توجه ویژه ای در حوزه افراد دارای معلولیت احتیاج است.مدیر دفتر فرهنگ معلولین نیز معتقد است باید با افزایش مهارت معلولین، شرایطی را مهیا کنیم که آنها مانند بسیاری از کشورها در خانه کار نمایند و درآمد داشته باشند تا به مسائل معیشتی و حتی مسائل روانی نظیر افسردگی دچار نشوند.

او همچنین می گوید: برای گذر از این بحران با حداقل آسیب، ارائه راه حل مهم است. ما می توانیم تحت نظر سازمان بهزیستی در هر محله ای یک کمیته متشکل از افراد آن محله که مهارت هایی نظیر تزریقات و... را آموخته اند ایجاد کنیم. این افراد می توانند به شرایط معلولین محله رسیدگی نمایند و مانع بروز مسائل امروزی شوند. این تجربه بعد از جنگ جهانی دوم در برخی از کشورهای اروپایی که بیش از 70درصد جمعیت شان دچار معلولیت شده بود اجرا شد و البته پیروزیت آمیز هم بود. البته برای پیشگیری از برخی سودجویی ها باید اقدامات این کمیته زیرنظر بهزیستی صورت گیرد.