مسیر اینترنت ایران؛ از ورود به کشور تا مصرف کننده نهایی

به گزارش مجله وبلاگ فروش، اینترنت ایران چگونه کار می نماید و پهنای باند چطور از شبکه خارجی وارد و در داخل کشور به چرخش در می آید؟ وظیفه هر کدام از بخش های حاکمیتی و خصوصی در توزیع و انتقال پهنای باند اینترنت چیست و ساختار سرانه ترافیک هر شهروند چگونه است؟ این ها پرسش هایی است که برای درک بهتر چارچوب زیرساخت اینترنت ایران با امیر ناظمی، رییس سابق سازمان فناوری اطلاعات در میان گذاشته ایم. نسخه کامل این مصاحبه را می توانید در پرونده اینترنت ایران مطالعه کنید.

مسیر اینترنت ایران؛ از ورود به کشور تا مصرف کننده نهایی

اینترنت از زمان ورود پهنای باند به ایران تا رسیدن به دست مصرف نماینده چه مسیری را طی می نماید؟

درگاه های اینترنت (گیت وی ها) را می توان اولین نقطه ورود اینترنت به کشور به حساب آورد. بیش از 60 لینک ورودی از مسیر های مختلف داریم که اغلب لینک های G 100 هستند. پس از این مرحله یعنی خرید تجمعی اینترنت به وسیله یک شرکت واحد (شرکت زیرساخت)، ترافیک ورودی به شبکه گیت وی ها به وسیله ارتباطات اپراتورها (اپراتورهای سیار و ارتباطات ثابت) به کاربران نهایی تحویل داده می گردد.

چالش اول زیرساخت ایران برای تامین و توزیع اینترنت را چه می دانید؟

کیفیت اینترنت کاربر نهایی در ایران به کیفیت اینترنت تامین شده از خارج و کیفیت تجهیزات و شبکه داخلی برای توزیع اینترنت ارتباط دارد. تعدد و تنوع لینک های ورودی اینترنت از نواحی جغرافیایی مختلف (کشورهای همسایه) باعث می گردد پایداری و پابرجایی شبکه تا حد زیادی افزایش پیدا کند.

آیا شرکت زیرساخت کنترلی بر محتوای رد و بدل شده در پهنای باند انجام می دهد؟

مدیریت ارتباطات اینترنتی پس از ورود به کشور به سه طریق انجام می گردد:

1-مدیریت ارتباط بر اساس محتوا: در این نوع مدیریت، کیفیت ارتباط را نوع محتوای تبادلی تعیین می نماید. مثلا به واسطه سیاست های مدیریتی، از لحاظ فنی امکان دستکاری در پهنای باند یک خدمت وجود دارد و این مسلما بر کیفیت ارتباطی دریافت شده به وسیله کاربر تاثیر می گذارد. مدیریت لایه محتوا به اپراتورها داده شده است.

2-مدیریت ارتباط بر حسب مسائل فنی: در این نوع مدیریت، بر حسب اینکه درخواست ارتباطی صادر شده مربوط به چه آدرسی باشد و هاست آن کجا باشد، تامین آن به روش متفاوتی انجام می گردد. مثلا برای ایجاد ارتباطاتی که داخلی هستند، داده به یک سرور یا دیتاسنتر خارجی متصل نمی گردد تا از آنجا دوباره به داخل برگردد. بلکه به وسیله ارتباطات داخلی و مراکز تبادل ترافیک داخلی آن را به نقطه مورد نظر می رسانند و این هزینه ارتباطی را کاهش می دهد.

3-مدیریت ارتباط بر اساس موقعیت و کاربرد مورد نظر هر کاربر: در این روش بسته به اینکه کاربر در کدام شهر واقع شده است و یا کاربرد مدنظرش چیست، ارتباط درخواستی به یک لینک ورودی خاص که پتانسیل بهتری برای تامین این درخواست دارد فرستاده می گردد. مدیریت ترافیک بر اساس موقعیت کاربر به وسیله اپراتورها انجام می گردد.

نقش IXPها در شبکه ارتباطی کشور چیست؟

نقش IXPها به طور کل و IXP تهران به طور خاص در تبادل ترافیک ایران بسیار کلیدی است و نقش به سزایی در افزایش کیفیت دسترسی مردم به محتوا و خدمات داخلی داشته است. در عین حال توانسته جوابگوی دغدغه های امنیتی، مالی، اجتماعی و… باشد و همین امر آن را به موجودیت بسیار مهمی در زیرساخت های ارتباطی کشور تبدیل می نماید. در حال حاضر تمام اپراتورها، فراهم نمایندگان محتوا و خدمات و مراکز داده به IXPتهران متصل بوده و ترافیک با مبدا و مقصد داخلی به وسیله این IXP مبادله می گردد. کشورهای دیگر نیز برای تبادل ترافیک داده از همین نهاد IXP استفاده می نمایند. با این تفاوت که IXP ممکن است به وسیله یک شرکت خصوصی یا کنسرسیومی از شرکت های خصوصی و یا اپراتورها ارائه گردد. توزیع نمایندگان ارتباطی کشورها در همکاری با یکدیگر مراکز IXP را راه اندازی می نمایند تا بتوانند مطلوبیت مالی بیشتری در مدیریت ارتباطی ایجاد نمایند. نوع دیگر IXP ها ممکن است کسب وکار یا انجمنی باشد که بعضی از اپراتورها هم در آن شرکت نمایند و به نوعی برای رد و بدل کردن ترافیک بین خودشان با یکدیگر به توافق برسند. مدل سوم IXP ها، IXP های دولتی و یا حاکمیتی است که در بعضی از کشورها از جمله ایران از این مدل استفاده می گردد.

ساختار سرانه ی ترافیک هر شهروند شامل چه مواردی است؟

بخش های مختلف سرانه ترافیک کاربر عبارتند از:

1.ترافیک بین الملل

2.ترافیک داخلی؛ که رد و بدل ترافیک آن در IXP انجام می گردد

3.ترافیک ذخیره شده (یا همان ترافیک کش) و ترافیک ارائه شده به وسیله دیتاسنتر خود FCP یا اپراتور

4.ترافیک بین اپراتورها

آیا می توان گفت توسعه شبکه محلی موجب فراهم شدن بستری برای قطع اینترنت جهانی خواهد شد؟

طی سال های اخیر، نقدها زیادی نسبت به زیرساخت های ارتباطی ایجاد شده خصوصا دیتاسنترها مطرح شده است. تصور عموم مردم آن است که ایجاد این بسترها، آماده کردن زمینه برای قطع ارتباطات جهانی و محدود کردن کاربران به ارتباطات داخلی است. باوجود امکان سواستفاده های اقتدارگرایانه از این زیرساخت ها، دو موضوع در فهم بهتر این شرایط کلیدی است. اول آن که مراکز داده زیرساخت شکل گیری اقتصاد دیجیتال است. بدون این مراکز داده داخلی و میزبانی داخلی امکان ارائه بسیاری از خدمات مانند VOD یا … اساسا امکان پذیر نیست. در حقیقت رشد این مراکز داده به دلیل فراهم کردن امکانی است که کاربران در دورافتاده ترین نقاط کشور نیز امکان ارتباط به اینترنت را داشته باشند. دوم آن که دلیل اصلی ایجاد این بسترها، علاوه بر بهبود کیفیت، کاهش هزینه های ارتباطی شهروندان است. هزینه های دلاری برای شهروند ایرانی بسیار فراتر از توان مالی اش است.

در لهستان راه آهن درست کردند. سپس زمانی که آلمان به لهستان حمله کرد، از این راه آهن استفاده کرد و توانست خسارات سنگینی به لهستان وارد کند. اما آیا ساخت راه آهن به دلیل سواستفاده ای که ممکن است از آن اتفاق بیفتد محکوم است؟ قطعا نه. به عبارت دیگر بر اساس استدلال کسانی که آن را زیرساخت قطع اینترنت می دانند، می توان گفت اگر اصلا توسعه ندهیم، امکان قطع را هم از بین برده ایم! هرچیزی کارکردی دارد و احتمال سواستفاده از یک چیز، دلیل بر رد فواید و کارکردهای اصلی آن چیز نیست.

متن کامل این مصاحبه را می توانید در پرونده اینترنت ایران مطالعه کنید.

منبع: انتخاب
انتشار: 28 آذر 1401 بروزرسانی: 28 آذر 1401 گردآورنده: sale-blog.ir شناسه مطلب: 23341

به "مسیر اینترنت ایران؛ از ورود به کشور تا مصرف کننده نهایی" امتیاز دهید

امتیاز دهید:

دیدگاه های مرتبط با "مسیر اینترنت ایران؛ از ورود به کشور تا مصرف کننده نهایی"

* نظرتان را در مورد این مقاله با ما درمیان بگذارید