اختلافات مخالفان ونزوئلا - مجله وبلاگ فروش

شاید یکی از آزاردهنده ترین تصمیم ها 11 مارس اتخاذ شد، هنگامی که پمپئو اقدام به بستن سفارت ما در کاراکاس و برگرداندن همه نیروهای امریکایی حاضر در این سفارتخانه کرد. روشن بود که پرسنل ما در این سفارتخانه در معرض خطر و تهدید بودند و آدمکشی و قتل نیروهای شبه نظامی هوادار مادورو قابل انکار نبود. پمپئو بخش مهمی از اعتبار سیاسی خود را با انتقاد منطقی از اشتباهات دولت اوباما در دوران بحران بنغازی در لیبی در سپتامبر 2012 (که منجر به کشته شدن چند دیپلمات امریکایی شد) کسب نموده بود. پمپئو همچون تصمیم اولیه خود در کاهش تعداد کارکنان سفارت امریکا در بغداد و بستن کنسولگری ما در بصره مصمم بود از بروز یک بنغازی دیگر در دوران وزارت خود جلوگیری کند. ترامپ حتی از او هم حساس تر بود. با اشاره پمپئو به خطر ادامه حضور کارکنان سفارت ما در کاراکاس، ترامپ بلافاصله تصمیم گرفت آنها را خارج کند و پمپئو با سرعت و چابکی مثال زدنی این اقدام را انجام داد. وقتی اتفاقی رخ می دهد، ارزیابی آن آسان تر می گردد، اما تعطیل کردن سفارت کاراکاس ثابت کرد که این اقدام نقش مخربی در کوشش های ما علیه مادورو داشت؛ بیشتر سفارتخانه های اروپایی و کشورهای امریکای لاتین بدون هیچ حادثه خاصی باز ماندند اما حضور و تأثیرگذاری ما در ونزوئلا آشکارا کاهش یافته بود. به خاطر آسانگیری اوباما در قبال رژیم های مستبد و تهدیدهای چین و روسیه در نیمکره غربی، ما تا همان موقع نیز رصد اوضاع ونزوئلا را تا حد قابل توجهی از دست داده بودیم، حتی بدتر از آن، مدیریت غلط وزارت خارجه بعد از تعطیلی سفارت بود. این وزارتخانه حتی از اعزام فوری جیمی استوری کاردار امریکا در کاراکاس و تعداد اندکی از همکاران او به کلمبیا خودداری کرد. آنها با استقرار در کلمبیا می توانستند با همکاری نزدیک با سفارت ما در بوگوتا بعضی فعالیت های قبلی خود را در داخل ونزوئلا ادامه دهند. اداره نیمکره غربی در وزارت خارجه به جای انجام این کار، تیم دیپلماتیک کاراکاس را در واشنگتن نگه داشت تا آنها را تحت کنترل کامل داشته باشد. این اداره کمکی به کوشش های ما برای سرنگونی مادورو نکرد. یکی از تحولات مثبت این بود که مذاکرات مخالفان با مقامات کلیدی رژیم نشان داد که آنها در بین خود دچار اختلاف هستند و این همان چیزی بود که ما به دنبال آن بودیم. غلبه بر سال ها بی اعتمادی آسان نبود اما ما کوشش کردیم به مقام هایی که امکان جدایی آنها از رژیم مادورو وجود داشت، نشان دهیم که هم مخالفان دولت و هم واشنگتن درباره موضوع عفو مقامات وابسته به رژیم جدی هستند و از پیگرد جنایی آنها به بهانه تخلفات قبلی شان خودداری خواهند کرد. این یک سیاست واقع گرایانه بود؛ بسیاری از مقام های ارشد رژیم، فاسد بودند و برای مثال از قاچاق مواد مخدر درآمد کسب می کردند و سوابق حقوق بشری آنها چندان مثال زدنی نبود، اما من قویاً معتقد بودم که بهتر است به جای پایبندی به اصول که باعث تداوم سرکوب ها و سلطه کشورهایی مانند کوبا و روسیه در ونزوئلا می شد، باید بعضی از موانع اخلاقی را زیر پا گذاشت و با سرنگونی رژیم، مردم ونزوئلا را آزاد کرد. به همین دلیل بود که در توئیتی برای مادورو آرزو کردم دوران بازنشستگی آرامی را در ساحلی زیبا (مثلاً در کوبا) داشته باشد. چنین گزینه ای را قلباً دوست نداشتم اما بسیار بهتر از این بود که همچنان در قدرت بماند.،ایران

تور کیش: تور کیش: سفری هیجان انگیز به مروارید خلیج فارس

بی نهایت اس ام اس: بی نهایت اس ام اس | اس ام اس عاشقانه، جدید، خنده دار

مجله سایه: مجله سایه: گلچینی از بهترین های وب