ساختمانی که از طریق پست جابجا شد - مجله وبلاگ فروش

افتتاح بخش خدمات محموله های پستی داخل کشور از طریق اداره مرکزی پست ایالات متحده آمریکا در سال 1913، یک اتفاق مهم در زندگی هزاران شهروند آمریکایی بود، بخصوص برای آن هایی که در نقاط پرت و دورافتاده شهر، زندگی می کردند.

ناگهان، کالاهایی مانند غذا، دارو و سایر کالاهای مدرن که در منطقه ها روستایی به راحتی قابل دسترس نبودند، به مقدار فاصله تا اداره پست، به شهروندان، نزدیک شدند. از آن پس، مشتریان قادر بودند تا محصولات و کالاها را از کارخانه هایی که در شهرهایی دور با چند صد کیلومتر فاصله واقع شده بودند، سفارش دهند و آن ها را مستقیما درب خانه هایشان تحویل بگیرند.

به همین ترتیب، کشاورزان قادر بودند تا محصولات محلی خود را مستقیما به دست مشتریان برسانند و همزمان هم در پول و هم زمان، صرفه جویی کنند. در طول پنج روز خدمات اداره پست، بیش از چهار میلیون محموله پستی، فرستاده شد و به دست گیرندگان، رسید و تجارت سفارشات پستی، با رشدی بی سابقه روبه رو شد.

در بخش یوئینتا (Uintah County)، در شمال شرقی استان یوتا (در غرب ایالات متحده آمریکا)، اداره پست ورنال (Vernal Post Office)، با سیلی از بسته های پستی، روبه رو شد. تا سال 1916، به طور میانگین در هر روز، دو هزار کیلوگرم بسته پستی، دریافت می شد و همین امر رییس اداره پست و دستیار وی را مجبور می کرد که بیش از 15 ساعت در روز، در اداره حضور داشته باشند و به جابجایی محموله های پستی بپردازند.

شهر ورنال (بزرگ ترین شهر استان یوتا و واقع در شمال شرقی آن)، حدودا در 125 مایلی (201 کیلومتر) شرق شهر دریاچه نمکی، واقع شده است، اما این مسافتی است که کلاغ ها برای رسیدن به آنجا پرواز می کنند. با وجود احاطه شدن این دره بیابانی از طریق کوه ها و صخره ها، مسافت سفر به این منطقه، بیش از 400 مایل (644 کیلومتر)، است.

محموله های پستی از شهر دریاچه نمکی، در ابتدا با طی مسافت 272 مایل (438 کیلومتر)، از طریق راه آهن دنور و ریو گرند (Denver and Rio Grande Railroad) به ماک (Mack) در استان کلرادو، می رفتند و سپس به یوتا باز می گشتند و از طریق راه آهن باریک و کوچک به شهر کوچک واتسون (Watson) می رسیدند. 54 مایل (87 کیلومتر) نهایی برای رسیدن به شهر ورنال، از طریق کامیون ها انجام می شد.

ارسال بسته های پستی به شهر ورنال، برای اداره پست، ضرر بسیار زیادی به همراه داشت. در تاریخ دوم ژوئن 1916 (12 خرداد 1295 شمسی)، نشریه ورنال اکسپرس، به طرز محافظه کارانه ای تخمین زد که دولت مبلغی معادل 25 هزار تا 30 هزار دلار در سال، در فرستادن بسته های پستی به ورنال، ضرر می کند و این موضوع در حال بدتر شدن، بود.

در آن تابستان، ویلیام هوراس کالتارپ، یک تاجر، کارآفرین و یکی از مدیران بانک ورنال، تصمیم گرفت که برای بانک و دیگر تجارت های محلی، یک ساختمان دو طبقه بسازد. کالتارپ، برنامه داشت برای ساخت بیشتر بخش های ساختمان از آجرهای ارزان و سوزانده شده محلی استفاده کند، اما برای ساخت نمای خارجی، به چیزی کمتر از بهترین آجرهای فشرده شده شهر دریاچه نمکی، راضی نبود.

مشکل این بود که شرکت های باربری خصوصی، نرخ گزافی را برای حمل آجرها تا ورنال، از وی درخواست می کردند؛ هزینه ای معادل 4 برابر خرید خود آجرها.

کالتارپ برای یافتن قیمتی پایین تر، از اداره پست، استعلام کرد و متوجه شد که می تواند با هزینه ای معادل نصف شرکت های باربری خصوصی، آجرها را از شهر دریاچه نمکی (Salt Lake City) به ورنال بیاورد و همین کار را نیز انجام داد.

هر آجر به صورت مجزا در کاغذ پیچیده و در جعبه های ده تایی با حداکثر وزن مجاز 50 پوند (23 کیلوگرم)، بسته بندی شد. رسانه های شهر دریاچه نمکی از طرف شرکت آجرسازی اعلام کردند که حدودا 15 هزار آجر به ورنال از این طریق پست شد، اگرچه بیشتر گزارش ها مبنی بر این است که این تعداد، چیزی معادل 80 هزار آجر بوده است. در هر صورت، آجرهای بسیار زیادی، فرستاده شد.

پس از اینکه آخرین بسته، به مقصد ورنال، شهر دریاچه نمکی را ترک کرد، شرکت مرکزی پست ایالات متحده آمریکا، با عجله، مقررات خود را تغییر داد و قانون محدودیت فرستادن 200 پوند (91 کیلوگرم) در روز برای یک نفر را تصویب کرد.

اگر چه تغییر سیاست در سال 1916 منجر به تحویل انبوه محموله های پستی منفرد شد و مقدار کل دریافتی بسته های پستی از طریق اداره پست ورنال، به رشد خود، ادامه داد. در سال 1921، بیش از 3 هزار کیلوگرم محموله پستی در روز، به ورنال، می رسید.

آن ساختمان در ماه نوامبر سال 1916، تکمیل و نام مستعار بانک محموله پستی (Parcel Post Bank)، بر روی آن، گذاشته شد. از سال 1974، این ساختمان، یکی از شعبه های بانک زیون (Zion) است.