شعر ایران؛ منتخب بهترین اشعار زیبا در وصف ایران - مجله وبلاگ فروش

در این مطلب بهترین اشعار زیبا در مورد شعر ایران برای شما عزیزان گردآوری شده است. با هم بخوانیم.

برترین مجموعه شعر ایران

1. شعر ایران کوتاه

به کوروش به آرش به جمشید قسم

به نـقـش و نـگار تخت جمشید قسـم

ایران همی قلب و خون مـن است

گـرفتـه زجان در وجـود من است

بـخوانـیم این جـمـلـه در گوش باد

چـو ایران مـباشد تن مـن مباد

ایران ای مرز پرگهر. ای خاکت سرچشمه هنر دور از تو اندیشه بدان. پاینده مانی و جاودان

شعر حماسی ایران

فیلم رویارویی اش با ما تماشایی بُوَد

پرده فال و تماشا را به آتش می کشیم

تنگه هرمز گلوگاه بلیات است و ما

قایق دزدان دریا را به آتش می کشیم

برد موشک های ایرانی کم از سجیل نیست

با همان ها فوج اعدا را به آتش می کشیم

ز پوچ دنیا هیچ اگر دوست دارم

تو را، ای کهن بوم و بر دوست دارم

تو را، ای کهن پیر جاوید برنا

تو را دوست دارم، اگر دوست دارم

تو را، ای گرانمایه، دیرینه ایران

تو را ای گرامی گهر دوست دارم

تو را، ای کهن زاد بوم بزرگان

بزرگ آفرین نامور دوست دارم

هنروار اندیشه ات رخشد و من

هم اندیشه ات، هم هنر دوست دارم

نوروز، نماد جاودانِ نو شدن است

تجدید جوانیِ دنیا کهن است

زین ها همه خوب تر که هر نو شدنش

یادآور نام پاک ایرانِ من است

ای ایران، ای سرای امید

بر بامت سپیده دمید

بنگر کزین ره پر خون

خورشیدی خجسته رسید

ایران به شوق زندگی در مرگ رویین تن شده

مرد و زنش تلفیقی از ابریشم و آهن شده

امروز دنیا بهار از ایران ملکست

میدان همه پر نگار از ایران ملکست

رامش چو گلی به بار از ایران ملکست

افروخته شه کنار از ایران ملکست

2. شعر ایران بلند

ای خطه ایران میهن، ای وطنم

ای گشته به مهر تو عجین جان و تن من

آبی قلب تو خلیج فارس و هرمز

سینه به سینه ات سلسله کوه البرز

وسعت نام تو، وسعت نام خورشید

جلوه خاک تو، قرمز و سبز و سپید

این نه منم من، نه من منم من

ذره خاک وطنم من

ایران خاک دلیران، ایران غرش شیران

ایران همیشه جاویدان

شبنمی از جنگل شمال، ایرانی

دیده به دریایی از کمال، ایرانی

محو جمیلی از آن جمال، ایرانی

ایرانی پهلوان، ایرانی مهربان، ایران وطن من

ایرانی قهرمان، ایرانی پهلوان

از ارس تا خلیج وطن من

خون سیاوش، کمان آرش

مهد شهیدان، غرور آتش

خانه ایمان به لطف یزدان

ایران خاک دلیران، ایران غرش شیران

ایران همیشه جاویدان

رستم و سهراب قصه ها، ایرانی

شیرین و فرهاد عاشقا، ایرانی

اهل وفا صلح و صفا، ایرانی

ایرانی مهربان، ایرانی قهرمان

ایران، وطن من

این نه منم من، نه من منم من

ذره خاک وطنم من

ایران خاک دلیران، ایران غرش شیران

ایران همیشه جاویدان

سبز و سفید و سرخ است، نشان سرفرازی

سرخش به رنگ خونِ، شهید جاودانی

باشد نشان الفت، رنگ سپید و روشن

مُهر ولایت ما، در رنگ سبز و گلشن

این سه نشان فخر است، تا کوردل بداند

گر چشم حق نباشد، انصاف مرده باشد

راحت بخواب کورش، ای فخر آریائی

بیرق به اهتزاز است، بالا به خوشحالی

بانام و با نشانی، ایران سرای جانم

اللهِ پرچم ما، نام و نشانِ اما مم

کورش کبیر باشد، آرش رشید ایران

هم راه با سیاوش، باشد نماد شیران

مردم به کار و جوشند، خوشحال و در تکاپو

سبز و سفید و شاداب،ایران در این هیاهو

صفاخدا سبحان، هم پاسدار و حامی

شعر فردوسی درباره وطن

ندانی که ایران نشست منست

دنیا سر به سر زیر دست ِ منست

هنر نزد ایرانیان است و بس

ندادند شیر ژیان را بکس

همه یکدلانند یزدان شناس

به نیکی ندارند از بد هراس

چنین گفت موبد که مرد بنام

به از زنده دشمن بر او شاد کام

اگر کُشت خواهد تو را روزگار

چه نیکو تر از مرگ در کار زار

همه روی یکسر بجنگ آوریم

دنیا بر بد اندیش تنگ آوریم

چو ایران نباشد تن من مباد

بدین بوم و بر زنده یک تن مباد

اگر سر به سر تن به کشتن دهیم

از آن به که کشور به دشمن دهیم

دریغ است ایران که ویران شود

کنام پلنگان و شیران شود

وطنم، ایران من، جانم فدایت می کنم

روز و شب بر اقتدارت من دعایت می کنم

روز مرگم لحظه های رفتنم از این دنیا

با تمام عشق و ایمان من صدایت می کنم

تیر گی ها می زدایم از وجودت ای وطن

با تمام هستی خود من صفایت می کنم

نام زیبای تو را با خون خود جان می دهم

دست دشمن بشکنم از غم رهایت می کنم

با شهیدان عهد می بندم که تا ما زنده ایم

اقتدارت را شکوفا،گل هوایت می کنم

در میان موج و طوفان بلا در زندگی

می شوی کشتی نجات و نا خدایت می کنم

منتظر هستم که بینم افتخارات تو را

تا ابد می مانم و دفع بلایت می کنم

شعر ایران از ملک الشعرای بهار

ای خطـه ایران مـیهـن ای وطـن من

ای گشته به مهر تو عجین جان و تن من

تا هست کنار تو پر از لشگر دشـمن

هـرگـز نـشـود خالـی از دل محـن من

دردا و دریغا که چنان گشتی بر برگ

کـز یافـتـه خـویـش نـداری کـفـن من

بـسـیـار سـخـن گـفتم در تعزیت تو

آوخ که نـگریـاند کـس را سـخن من

و آنـگاه نیوشند سخن های مرا خلق

کـز خـون مـن آغـشـتـه شود پیرهن من

و امروز همی گویم با محنت بسیار

درد او دریـغـا وطن مـن وطن من

آنچه کورش کرد و دارا و آنچه زرتشت مهین

زنده گشت از همت فردوسی سحر آفرین

نام ایران رفته بود از یاد تا تازی و ترک

ترکتازی را برون راندند لاشه از کمین

شد درفش کاویانی باز برپا تا کشید

این سوار پارسی رخش فصاحت زیر زین

آنچه گفت اندر اوستا زرتشت و آنچه

اردشیر پاپکان تا یزدگرد به آفرین

زنده کرد آن جمله فردوسی به الفاظ دری

این است کرداری شگرف, این است گفتاری متین

ای حکیم نامی ای فردوسی سحر آفرین

ای بهر فن در سخن چون مرد یک فن اوستاد

شور احیای وطن گر در دل پاکت نبود

رفته بود از ترک و تازی هستی ایران به باد

خلقی از تو زنده کردی ملکی از نو ساختی

عالمی آباد کردی خانه ات آباد باد

ملک الشعرا بهار

شعر ایران از پروین اعتصامی

که من پروین فروغ شهر ایرانم

نه پوراندخت نه آذر دخت نه آتوسا نه پانته آ

بلکه آرتمیس سپهسالار ایران در نبرد پارس و یونانم

مرا گر در مقام همسری بینی نه یک همخواب و همبستر که یک همراه و یک یار وفادارم

نه یک برده مکن اینگونه پندارم

که جوشد خون آزادی به شریانم

بدون زن کجا می داشت تاریخ تو ؟

آرش با کمانش ؟

کاوه آهنگر با گرز و سندانش ؟

بدون زن کجا میداشتی آن شاعر توسی ؟

نگهبان زبان پارسی ؟

استاد فردوسی ؟

مرا گر در مقام مادری بینی

مگو با من که هست فرشی از بهشت زیر پایم

نگاهم کن که زیر پای من دنیا به جریان است

ز نور عشق من رخشنده کیهان است

که با دستان من گردون به جریان است

که جای پای من بر چهره سرخ و سپید و سبز ایران است

برو ای مرد دگر مبر آسان به لب نامم

که من آزاده زن فرزند ایرانم

مام میهن

بـا تـو گـویـم میهنم

ایـن بـار هـم گـل می کنم

آسمـانـت را پـل پـرواز سنبـل می کنم

در سـرِ پیـری جـوان مـی گـردمـی همچـون بهـار

کـوچـه بـاغـت را پـر از آواز بلبـل می کنم

جـاودانـه میهنـم

این بـار هـم مـی سـازمـت

چون درفـش کـاویـان هر جای می افرازمت

همچـو رستـم

می کنم دیـو پلیـدی را ز جـای

چـون فـریـدون شـوکـت دیـریـنه می پـردازمت

با تـو مـام میهنـم

دیـرینه پیمـان می کنم

گـر که ایـرانـم نبـاشـد، تـرک ایـن جـان می کنم

همچـو آرش

بر پر البـرز جـان بـر کـف بـه پـای

کوهسـاران را پـر از آواز ایران می کنم

بـا تـو گـویـم میهنـم

این بـار هـم گـل می کنم

با تـو گـویـم میهنم

ایـن بـار هـم گـل می کنم

مازیار قویدل

وطن یعنی چه آباد و چه ویران. وطن یعنی همین جا. یعنی ایران

کجا رفتند ایران پرستان؟

خوش آن روزگار همایون ما

خوش آن بخت پیروز و میمون ما

کجا رفت هوشنگ و کو زرتشت؟

کجا رفت جمشید فرخ سرشت؟

کجا رفت آن کاویانی درفش؟

کجا رفت آن تیغ های بنفش؟

کجا رفت آن کاوه نامدار؟

کجا شد فریدون والا تبار؟

کجا شد هخامنی کجا شد مدی؟

کجا رفت آن فره ایزدی؟

کجا رفت آن کوروش دادگر؟

کجا رفت کمبوجی نامور؟

کجا رفت آن داریوش دلیر؟

کجا رفت دارای بن اردشیر؟

دلیران ایران کجا رفته اند؟

که آرایش ملک بنهفته اند

بزرگان که در زیر خاک اندر اند

بیایند و بر خاک ما بگذرند

بپرسند از ایندر که ایران کجاست؟

همان مرز و بوم دلیران کجاست؟

بینند که اینجای مانده تهی

ز اورنگ و دیهیم شاهنشاهی

ملک الشعرای بهار

3. شعر ایران به سبک شعر نو

عشق ایرانی

نرسیدن است

نبودن است

سر به بیابان زدن و

نی زدن است

یار را شمع محفل دیگران دیدن و

سر بر شانه ساقی سوختن است

شعر ایران افشین یداللهی

ایران…

فدای اشک و خنده تو

دل پر و تپنده تو

فدای حسرت و امیدت

رهایی رمنده تو

اگر دل تو را شکستند

تو را به بند کینه بستند

چه عاشقان بی نشانی

که پای درد تو نشستند

کلام شد گلوله باران

به خون کشیده شد خیابان

ولی کلام آخر این شد

که جان من فدای ایران

تو ماندی و زمانه نو شد

خیال عاشقانه نو شد

هزار دل شکست و آخر

هزارو یک بهانه نو شد

به خاک خسته تو سوگند

به بغض خفته دماوند

که شوق زنده ماندن من

به شادی تو خورده پیوند

یاور از ره رسیده با من از ایران بگو

از فلات غوطه در خون بسیاران بگو

باد شبگرد سخن چین، پشت گوش پرده هاست

تا دنیا آگه شود، بی پرده از یاران بگو

شب سیاهی می زند بر خانه های سوکوار

از چراغ روشن اشک سیه پوشان بگو

پرسه یاس است در آواز این پیتارگان

از زمین، از زندگی، از عشق، از ایمان بگو

سوختم آتش گرفتم از رفیق نا رفیق

از غریبه، آشنا، یاران هم پیمان بگو

زجه نام آوران زخمی به خاموشی نزد

از خروش نعره انبوه گمنامان بگو

قصه های قهرمانان قهر ویرانگر نداشت

از غم و خشم دنیا ساز تهی دستان بگو

با زمستانی که می تازد به قتل عام باغ

از گل خشمی که می گوید در این گلدان بگو

ایران ما زنده است

او نیز جان دارد

مانند یک انسان

روح و روان دارد

با عشق و احساس

با صورتی زیبا

از دور معلوم است

در نقشه دنیا

هر جا که در یایش

در نقشه خندان است

آن جا خلیج فارس است

لبخند ایران است

4. شعر در مورد آذربایجان

شعر شهریار درباره آزدبایجان

پر می زند مرغ دلم به یاد آذربایجان

خوش باد وقت مردم آزاد آذربایجان

دیری است دور از دامن مهرش مرا افسرده دل

باز ای عزیزان زنده ام با یاد آذربایجان

آزادی ایران ز تو، آبادی ایران ز تو

آزاد باش ای خطه آباد آذربایجان

تا باشد آذربایجان، پیوند ایران است و بس

این گفت با صوتی رسا، فریاد آذربایجان

تا چند در هر بوم و بر، آواره اید و دربه در

دستی به هم ای نامور، اولاد آذربایجان

بر زخم آذربایجان هان شهریار مرهمی

تا شاد گردانی دل ناشاد آذربایجان

درودم به ایرانی آذری

هماره پی پاس میهن جری

سپر نموده تن پیش تیر یلان

سر و سینه را ساخته خنجری

نموده پیکار با عثمانیان

به همراه پور صفی صفدری

زهی خیزش آذرآبادگان

که فرسوده نیروی اسکندری

کند فخر بر نام ایران زمین

ز ژرفای اندیشه نی سر سری

چو یاد آورد نام آذرگشسب

فرستد به زرتشت صدها فری

بجوشد همی خون ایرانیت

به رگ های سالار ایرانسری

چه دانی کزین خطه برخواستند

هزاران نگارشگر دفتری

از او نام مشروطه شد سربلند

چو از ابریشم حله ششتری

ز کوبیدن شاه ضحاک وش

هم از کاوه آموخته رهبری

برون راند از خاک زرخیز خود

تجاوزگران را به چالشگری

ادیب برومند

5. شعر ایران بچگانه

ما گل های خندانیم

فرزندان ایرانیم

ایران پاک خود را

مانند جان می دانیم

ما باید دانا باشیم

هشیار و بینا باشیم

از بهر حفظ ایران

باید توانا باشیم

آباد باش ای ایران

آزاد باش ای ایران

از ما فرزندان خود

دلشاد باش ای ایران

6. شعر در وصف کردستان

ای دلاور خیز خاک پاک کردستان من

چشمه زاینده چشم روشن من

کوه کوه و سنگ سنگ و چشمه چشمه رود رود

از یکایک بشنو پژواک کردستان من

نیستم از تو جدا و نیستی از من جدا

می کی ام؟ از آن تو تو کیستی؟ از آن من

من گرامی خاک کردستانم و نبود به دهر

نقطه ای همپایه من خطه ای هم شان من

ریشه ایرانم و از او نمی گردم جدا

ها من و تاریخ ایران ها من و برهان من

نیستند از یکدیگر هرگز جدا ای بی خبر

نام جاویدان ایران نام جاویدان ایران

شهره شیر بیشه ایرانم و جویای خصم

تیز باشد بهر دشمن چنگ من دندان من

از دلیری پاکی و آزادگی شیر اوژنی

داستان ها بشنوی از مرغ صد دستان من

هست تاریخم گواه از حادثات روزگار

خم نیاوردم به ابرو تر نشد مژگان من

راستی را دوست دارم در ستیزم با کژی

این بود کیش و آئین و عهد و پیمان من

چشم گیتی خیره در من بود در هر دوره ای

دیده تاریخ در هر عهد شد حیران من

مامن آزادگانم خطه کورد غیور

زان بلند آوازه بینی این بلند ایوان من

در سنندج مهد علم و مامن عرفان نگر

تا ببینی آفتاب عشق نورافشان من

سقز و سردشت و اورامان و مریوان و بانه بین

یا مهاباد عزیز آن شهره دوران من

زادگاه پاک من ای خطه کردستان من

در امان دارد تو را از هر بلا یزدان من

سر به پایت می سپارم جان به راهت می دهم

نیست غیر از جان و سر در راه تو امکان من

دیدم آمریکا و اروپا و آسیا اما ندید

چشم من جایی مصفاتر ز کردستان من

گرچه می نازد به من ایران به شعر پارسی

شعر کردستان بود دیباچه دیوان من

گلشن کردستانی

شعر ایران از فردوسی

بـسی رنـج بـردی در این سـالِ سـی

عجـم زنده کـردی بدین پـارسی

چو تاریخ ایران بنازد به تو

خداوندِ حکمت برازد به تو

چو سِنّت فزون گشت از شصت و پـنج

نماند از برایت بجز درد و رنج

به تاریخ شاهان مروری دگر

نمودی، فکندی تو شوری دگر

تو شهنامه ات گنجِ ایران بُوَد

سخنهای پر مغز در آن بُوَد

حماسه سرایی چو تو کس ندید

به بعد تو هم کس نیامد پدید

تو در خلق آثار پر نغز خود

نهادی دل و دیده و مغز خود

تو شهنامه را با دلی پرز شور

ز ایران سرودی و دادی غرور

چو این گنج پر رنج دادی به او

به محمود آن شاه بی آبرو

تو را راند از درگه اش چون عدو

چنان کو نبودی بتو مصاحبه

تو را وعده دینار دادو دِرهم

نکرد او وفا وعده را، لاجرم

زغزنین بیرون به عزم هرات

شدی تا که گردی ز دامش نجات

چو او لایق این چنین زر نبود

ندانست قدرش به پستی فزود

چنان خلق کردی به مکتوب خود

یلان و دلیرانِ محبوب خود

که گویی همو راست باد و درست

بزادند از مادر خود نخست

چنان صحنه جنگ آراستی

که گویی تو خود نیز آنجاستی

زمردی ایرانیان دلیر

ز گردان و آن پهلوانان شیر

براندی سخن های زیبا به شعر

تو گفتی ز مردانگی و ز مهر

ز بهرام گفتی و از گور او

ز رستم که سهراب بُد پور او

ز اسفندیار خطا کار دون

که آنسان بشد واله و سر نگون

زگرگین میلاد و کشواد و گیو

زهفت خوان رستم ز اکوانِ دیو

چنان آفریدی به این نامه ات

به سی سال واندی به شهنامه ات

که جاوید شد نامِِ نام آوران

دلیران و گردان و جنگ آوران

سخن آخر

در انتها امیدواریم از اشعار زیبای شعر ایران نهایت لذت را برده باشید. شما نیز اگر شعر زیبایی در وصف ایران سراغ دارید، در پایین همین صفحه برای ما بنویسید. همچنین پیشنهاد می کنیم حتما مطلب بهترین اشعار فردوسی با موضوع حماسی و عاشقانه را نیز در انگیزه بخوانید.

آژانس مسافرتی: دور زمین | سفر به دور زمین هیچوقت اینقدر آسون نبوده! تور ارزان، تور لحظه آخری، اروپا، تور تایلند، تور مالزی، تور دبی، تور ترکیه

sale-blog.ir: مجله وبلاگ فروش | ارائه نرم افزارهای مدیریت وبسایت

منبع: مجله انگیزه