اوزِمپیک عادت های غذایی را از نو می سازد. چه اتفاقی می افتد؟ - مجله وبلاگ فروش

این داروها در گروهی به نام محرک های گیرنده شبه پپتید گلوکاگون نوع یک یا به اختصار GLP-1RA (Glucagon-Like Peptide-1 Receptor Agonists) قرار می گیرند. این داروها همان کاری را انجام می دهند که بدن به طور طبیعی پس از خوردن غذا انجام می دهد: سیری را القا می نمایند، سرعت گوارش را کاهش می دهند و در نهایت اشتها را پایین می آورند. داروهایی مثل اوزِمپیک Ozempic، مونجارو Mounjaro و وِگووی Wegovy در همین دسته قرار دارند.

پژوهشی نوین با داده هایی شگفت انگیز

در یک تحقیق تازه و مفصل که از سوی یک گروه علمی در ایالات متحده صورت گرفته، عادت های غذایی 1955 نفر آنالیز شد. این افراد در چهار گروه جای گرفتند: کسانی که اکنون داروهای GLP-1RA مصرف می نمایند، کسانی که قبلاً مصرف نموده اند، کسانی که قصد مصرف دارند و آن هایی که هیچ برنامه ای برای مصرف این داروها ندارند.

یافته ها کاملاً چشمگیر بودند. در میان همه گروه ها، فقط آن هایی که در حال حاضر دارو مصرف می کردند، به طور چشمگیری کالری کمتری مصرف می کردند. میانگین کاهش مصرف کالری در این افراد بین 720 تا 990 کالری در روز بود؛ عددی که از نظر هر متخصص تغذیه، فراتر از یک کاهش ساده گالری بود و یک تحول بنیادین در تغذیه تعبیر می گردد.

اما این فقط یک عدد نبود. افراد در این گروه بعلاوه اندازه مصرف غذاهای فرآوری شده (Processed Foods)، نوشیدنی های شیرین، غلات تصفیه شده مانند نان سفید، و گوشت قرمز (به ویژه گوشت گاو) را کاهش داده بودند. در مقابل، مصرف میوه ها، سبزیجات برگ دار و آب در رژیم غذایی آن ها به شکل محسوسی افزایش یافته بود.

میل به غذاهای پرکالری هنوز وجود دارد، اما انتخاب تغییر نموده است

در یکی از جنبه های جالب این تحقیق، پژوهشگران متوجه شدند که میل به غذاهای پرکالری مثل چیپس، نوشابه، یا فست فود هنوز در افراد وجود دارد. آن ها هنوز هم همان تمایل قبلی را احساس می کردند، اما در عمل از خوردنشان صرف نظر می کردند. این نکته می تواند نشان دهنده تغییری عمیق در مکانیزم تصمیم گیری مغز باشد، چیزی که لزوماً با تغییر میل و کشش همراه نیست.

این جنبه از تحقیق، فرصت های تازه ای را برای مطالعات آینده ایجاد می نماید. دانشمندان در پی کشف این موضوع هستند که چرا مغز تحت تأثیر این داروها، رفتار را تغییر می دهد ولی تمایلات پایه ای را نه. این دوگانگی میان میل و عمل، می تواند به رمزگشایی از فرآیندهای انگیزشی در مغز یاری کند.

اثرات گسترده بر صنعت غذا و آینده فراوریات خوراکی

تأثیر این داروها فقط به سطح فردی محدود نمی گردد. در آمریکا، هر هفته ده ها هزار نفر مصرف این داروها را شروع می نمایند. این یعنی بازاری تازه و در حال توسعه برای محصولات غذایی که مخصوص احتیاجهای تغذیه ای کاربران داروهای GLP-1RA طراحی شده اند. محتمل است به زودی شاهد فراوری و بازاریابی غذاهایی باشیم که کم کالری، غیرفرآوری شده و متناسب با رژیم غذایی این افراد باشند.

اقتصاددانان حوزه کشاورزی و مواد غذایی معتقدند که پذیرفتن گسترده این داروها به شکل گیری یک روند تازه در سبک تغذیه منجر خواهد شد. مردم نه تنها کمتر می خورند، بلکه آگاهانه تر انتخاب می نمایند. این روند می تواند باعث کاهش تقاضا برای محصولاتی گردد که سال ها پایه اصلی رژیم غذایی بسیاری از مردم بودند: مثل نوشابه، کیک های صنعتی، نان سفید و گوشت فرآوری شده.

چالش های سلامت و اهمیت یافتن تعادل

با وجود مزایای چشمگیر، فراموش نکنیم که داروهایی مثل اوزِمپیک در اصل برای درمان دیابت طراحی شده اند. استفاده گسترده از آن ها برای کاهش وزن، هنوز زیر ذره بین جامعه علمی واقع شده است. بعضی افراد هنگام مصرف این داروها دچار عوارض گوارشی می شوند یا با مشکلاتی در جذب غذاها روبرو می شوند.

به همین دلیل، یکی از ارزش های این پژوهش تازه در این است که می تواند راهی برای طراحی رژیم های غذایی خاص باز کند؛ رژیم هایی که هم اثرات مثبت دارو را تقویت نمایند و هم از خطرات احتمالی بکاهند. غذاهایی که از التهاب بکاهند، گوارش را بهبود ببخشند و اثرات روانی مثبت تری داشته باشند، می توانند نقش مهمی در حمایت از بیمار ایفا نمایند.

آینده داروهای GLP-1RA: احتیاج به پژوهش های عمیق تر

در سرانجام، محققان تأکید می نمایند که هنوز راه زیادی در شناخت کامل مسیرهای فیزیولوژیکی و متابولیکی که به وسیله این داروها دگرگون می شوند، به جای مانده است. چرا مغز در حالی که همچنان مشتاق غذاهای ناسالم است، تصمیمی متفاوت می گیرد؟ چگونه می توان این اثرات را پایدار و درازمدت کرد؟ و مهم تر از همه، چگونه می توان این تغییرات را به شکلی سالم، هوشمندانه و بدون وابستگی شدید، مدیریت کرد؟

برای رسیدن به پاسخ این پرسش ها، ما احتیاجمند تحقیقات وسیع تر، دقیق تر و چندرشته ای هستیم. اما آن چه مسلم است این است که داروهایی مثل اوزِمپیک دارند نحوه تغذیه ما را به شکل بی سابقه ای بازنویسی می نمایند.